انچه از ما منتشر شد

 

خبرگزاری شبستان _اصفهان:«زهرا ابراهیمی»، عضو گروه نویسندگی صریر به مناسبت روز «حقوق بشر آمریکایی» در یادداشتی مبانی و شاخص های حقوق بشر از منظر اسلام را عنوان کرد و نوشت: حقوق بشر اسلامی صرفا دارای ضمانت اجرایی بیرونی نیست، بلکه از ضمانتی درونی نیز برخوردار است.

یکی از اموری که می توان به عنوان اصل کلیدی در رابطه با حقوق بشردر نگاه اسلام از آن یاد کرد،  این است که مبنای حقوق بشر در نگاه اسلام با مبانی سایر مکاتب متفاوت است.آنچه در مکاتبی غیر از اسلام به عنوان حقوق بشر مطرح می شود ناظر به زندگی انسان در این دنیا و آثار و لوازم آن می باشد؛ اما حقوق بشر در نگاه دین اسلام به چیزی فراتر از زندگی دنیوی می اندیشد.

تنها گزاره ی قابل تاکید در حقوق بشر غیردینی، کسب امنیت، رفاه و لذت بیشتر در زندگی دنیویست؛  این در حالیست که حقوق بشر اسلامی مبنایی انسان شناختی دارد و متناسب با تعریف دقیق و کاملی که از انسان ارائه می کند برای او حقوق و وظایفی را معین و مشخص می نماید.

انسان در نگاه دین، هدفمند است و رسیدن به کمال،  هدف غایی او معرفی شده است،  بنابراین حقوق بشر در اسلام بر اساس شناخت نقص و کمال و سعادت و شقاوت دنیوی و اخروی انسان تنظیم شده است.

قطعا تعریف حقوق با این نگرش که حقیقت وجودی انسان به مرگ ختم شود و به اتمام برسد،  با زمانی که زندگی دنیا را مقدمه‌ای برای زندگی ابدی انسان بدانیم، متفاوت خواهد بود.

یکی دیگر از ویژگی های مهم در حقوق بشر دینی این است که حقوق به شکلی تنظیم می شود که با هدف کلی و اصلی سیستم و نظام حکیمانه ی جهان در تضاد نباشد.یعنی نوع نگاه انسان شناسی و هستی شناسی در وضع قوانین موثر است و ممکن است قانونی به ظاهر به ضرر فرد باشد اما از نگاه بالادست این حق و قانون متناسب و همانگ با کل سیستم است.

از دیگر ویژگی هایی که می توان به عنوان حقوق بشر اسلامی از آن نام برد،  اولویت بندی صحیح در رابطه با نیازهاست.انسان دارای نیازهای متعددی است که گاهی رفع همه ی این نیازها با همدیگرمنجربه تضاد و تزاحم می شود لذا حقوق بشر اسلامی به گونه ای تنظیم می شود که با گزینش صحیح این نیازها،  اولویتها را مقدم  بدارد.

نکته ی مهم دیگری که در رابطه با حقوق بشر اسلام در مقایسه با سایر مکاتب می توان به آن اشاره کرد این است که در نگاه سایر مکاتب، انسان موجودی مستقل است و نیاز او به خداوند به عنوان منشاء هستی نادیده گرفته می شود بنابراین آنچه برای این نوع انسان معنا و اولویت دارد حق و حقوق است و تکلیف در درجه ی بعدی معنا می یابد،  اما در دیدگاه دین، انسان موجودی نیازمند است و فقراو ذاتیست و مکلف بودن او در برابر خداوندی که غنی مطلق است، مقدم بر حق اوست. امام سجاد(علیه السلام) می فرمایند: اَنَّ لِلَّهِ عَلَیْکَ حُقُوقاً مُحِیطَةً بِکَ؛ خداوند بر تو حقوقى دارد و آن حقوق تو را احاطه کرده است».در مکاتب بشری حق جو بودن انسان اولویت دارد و تاکید بر حق بیش از تاکید بر تکلیف است،  اما در مکتب اسلام بر تکلیف گرایی تاکید بیشتری می شود هرچند خداوند از لطف و کرم خویش حقوقی را برای انسان تعیین نموده است.در رساله ی امام سجاد علیه السلام می خوانیم: «وَ هُوَ اَصْلُ الْحُقُوقِ وَ مِنْهُ تَتَفَرَّعُ سَائِرُ الْحُقُوقِ؛ اصل و اساس همة حقوق حق خداست و سایر حقوق، متفرع بر این حق‌اند.»

وقتی رویکرد انسان رویکرد توحیدی باشد همه ی انسان ها را فارغ از رنگ و نژاد و جنسیت دارای روح واحدی می بیند و نژادپرستی برای او معنا ندارد.این نوع رویکرد خط بطلانی بر هرگونه تبعیض می کشد و همه ی انسان ها را در هر گوشه ی این زمین خاکی که باشند نه ملت،  که امتی واحد می داند.

از دیگر مبانی مهم در حقوق بشر اسلامی مبنای کرامتی است که برای انسان تعبیه شده است.انسان دارای کرامت تکوینی و تشریعی است خداوند در قرآن می فرماید: وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ …و همین امر منجر می شود تا حقوق بشر متناسب با حفظ کرامت انسان  مد نظر گرفته شود.

ما معتقدیم زمانی می توان حقوقی را برای بشر تنظیم نمود که بشر را به خوبی شناخت. انسان شناسی دینی بر پایه ی مباحثی از جمله توحید ، نبوت و معاد بنا شده است و به همین دلیل تنظیم حقوق بشر با توجه به تک تک این گزاره ها انجام می پذیرد.

نکته ی آخر اینکه حقوق بشری که در دین اسلام مطرح می شود صرفا دارای ضمانت اجرایی بیرونی نیست، بلکه علاوه بر ضمانت اجرایی بیرونی،  یعنی همان قوانین دینی، از ضمانتی درونی نیز برخوردار است و انسان را ملزم می کند تا از نیروی نگهدارنده و بازدارنده ی درونی بهره ببرد و با لبیک گفتن به ندای درون خود، به احترام گذاشتن به حقوق دیگران اقدام نماید.

http://shabestan.ir/detail/News/945179

قلم می تواند عمق فاجعه را به تصویر کشد و واژه ها می توانند عمق درد را نشان دهند، اگر صاحب قلم اصراری بر نگفتن نداشته باشد.

قلم می تواند زهری شود و بر جگر مخاطب نشیند و یا پادزهری گردد و او را دوا نماید.

قلم ها به قلب ها منتسبند، نوشته های برآمده از قلبهای رئوف، رافت و مهربانی را به ارمغان می آورند و قسی القلب ها، جز قساوت توان نگارش ندارند.

قلم می تواند طبیب حاذقی باشد و بر بالین اندیشه ات نشیند وتعصبت را درمان نماید.

قلم ها توان آن را دارند که دشمن شناس گردند و حتی به جنگ با دشمن روند و تا آخرین نفس بجنگند.

قلم نیز می تواند تسلیم گردد و انظلام را در قالب سازش به خورد مردم دهد، یا کمربه خدمت صاحب منصبان بندد و در مدح آنان از هیچ تملقی فرو گذار ننماید و آبدارترین چاپلوسی ها را در طبق اخلاص پیشکش نماید.

صاحب قلمان می توانند خوش خدمتی خود را با تعظیم و تکریم قلمشان نشان دهند.

قلم می تواند بی قید و بند باشد و متناسب با مقتضیات، چرخش عقیده را تجربه کند، اما قلم نیز می تواند یک دنده باشد و لجباز و از اصولش، عدول ننماید.

قلمی که عقل، او را تمکین نماید هرگز با سکوت و به آسانی از کنار وقایع رد نمی شود.

قلم ها خالق اشک ها و لبخندها می شوند. گاه بیان حقیقت با قلمی شیوا آرامش را به ارمغان می آورد و گاه قلم می تواند کاری کند که خنده روی صورت خواننده اش یخ بزند.

اندیشه ی صاحب قلمان در کنار قلم زدن، جاافتاده تر می شود.

قلم ها، آدم ها را معرفی می کنند و بسته به احترامی که با واژه ها به هرکسی می گذارند می توان فهمید که چه کاره اند.

قلم به دستان می توانند خوش انصاف باشند و یا حتی از آدم خلع سلاح شده هم دست برندارند.

قلم، مراتب ارادت صاحبش را به هر چیز و هرکس نشان می دهد.

 برخی قلم ها  بوی اخاذی می دهند و برخی دیگر ابرازی برای تثبیت تعبدند.

شاید خیلی ها، خیلی از حرف ها را بلدند، اما دانستن یک امر است و جرات بیان کردن امری بالاتر و اهل قلم همان ها هستند که جرات بازگو کردن دانسته هایشان را دارند.

اگرچه قلم‌ها ردپایی از بضاعت علمی نویسنده را نشان می‌دهند، اما هرچقدر واژه ها ساده تر نگاشته شود فهم آن ها سهل تر خواهد بود.

آدم ها گاهی دچار خود اغفالی می شوند و اهل قلم قادر خواهند بود به آهستگی و با متانت هرچه تمام،   دردها را به گوش صاحب دردان نجوا کنند و آنها را از غفلت بیرون آورند.

 برخی از قلم ها در کامشان زبان چرب دارند و در ذهنشان جز به غارت و تاراج نمی اندیشند.

 برخی از قلم ها، ذرع نکرده، پاره می‌کنند

و برخی ندیده، قضاوت

 برخی دیگر نیز با اندک تاثیری استحاله می شوند.

قلم ها می توانند در معماری سرنوشت ها سهیم باشند.

 قلم ها ترجمان ذهن ها هستند و ذهن ها متأثر از فهم انسان از آنچه پیرامونش رقم می خورد، پس صراحت نشأت گرفته از صداقت شرطیست مهم برای آن ها که اهل نگارشند.

https://www.hawzahnews.com/news/908415/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D9%82%D9%84%D9%85-%D8%A7%DB%8C%D9%86%DA%AF%D9%88%D9%86%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA

پژوهشگر و کارشناس حوزه اخلاق گفت: منظور از آشکار بودن انفاق این نیست که آبروی مؤمن را ببریم، همین رزمایش همدلی و جمع‌آوری کمک برای نیازمندان نوعی انفاق آشکار است، پس اگرچه کمک‌کنندگان در این امر شناخته‌شده هستند، اما باید کمک شوندگان مخفی بمانند تا آبروی آن‌ها خدشه‌دار نشود.

زهرا ابراهیمی امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در اصفهان با بیان جنبه‌های مختلف انفاق اظهار کرد: یکی از مهم‌ترین آموزه‌های اجتماعی دین ما انفاق است، بخششِ قسمتی از آنچه داریم به دیگران، با انگیزه‌ای الهی و برای تسریع در حل مشکلات اقتصادی جامعه، یکی از راه‌هایی که می‌تواند انگیزه انسان برای انفاق را بالا ببرد و انسان، سطح کمیت و کیفیت انفاق خود را ارتقاء دهد، توجه به نیازمندی خود است، اینکه ممکن است در آینده نیز ما نیازمند شویم و انفاق امروز ما می‌تواند ذخیره‌ای مادی و معنوی برای روزهای آینده باشد، انگیزه انسان را بالا می‌برد.

کارشناس مسائل دینی ادامه داد: در روایت می‌خوانیم که امام علی (ع) می‌فرمایند: «آن‌گونه که یاری می‌کنی، یاری می‌شوی»، نیاز به کمک مؤمنانه به دیگران، امروز بیش از گذشته احساس می‌شود و قطعاً مردم ما با تکیه‌بر دستورات ناب دینی این بار نیز نوعی جهاد اجتماعی را رقم خواهند زد.

فقر در جامعه، نشانه بی‌عدالتی

وی تصریح کرد: انفاق به دیگران علاوه بر اینکه می‌تواند بخشی از مشکلات اقتصادی مردم را به شکل خودجوش حل کند، نوعی اعتراض داخلی به بی‌عدالتی هم محسوب می‌شود، چرا که فقر در جامعه نشانه وجود بی‌عدالتی است و تلاش برای رفع فقر، نوعی تلاش در جهت احیای عدالت است، بنابراین توجه و تمرکز رهبری به کمک مؤمنانه، صرفاً به سیر کردن شکم‌گرسنگان منجر نمی‌شود، بلکه این پیام روح عدالت‌خواهی و تلاش در جهت پیاده کردن عدالت را به جامعه تزریق می‌کند تا از این طریق شکاف‌ها و خلاءهای موجود در جامعه پر شود.

ابراهیمی متذکر شد: نکته دیگر در باب انفاق این است که انفاق، اگرچه به آشنا و غریبه دارای ارزش است، اما در روایات توصیه شده که کمک‌های مالی خود را اول به نزدیکان و افراد فامیل و آشنا ارائه دهیم، بنابراین لازم نیست برای انفاق دنبال آدم‌های خاصی بگردیم، بلکه کافی است سر بچرخانیم، قطعاً بین فامیل و اقوام، افرادی که نیازمند کمک باشند وجود دارند.

انفاق، از بعد شخصی تا اجتماعی

فعال حوزه رسانه تأکید کرد: البته باید مراکز بومی و محلی مثل مساجد و پایگاه‌های فرهنگی برای مدیریت و محوریت این کمک‌ها در نظر گرفته شوند تا انفاق، صرفاً بُعد شخصی و فردی نداشته باشد و بُعد اجتماعی آن نیز پررنگ شود، طبیعتاً اهداف مشترک با چهارچوب مشخص و معین، موفقیت‌های جمعی را رقم خواهد زد، اگرچه نباید نقش رسانه‌ها به تشویق در این رزمایش همدلی را نادیده گرفت، اما هر یک از ما می‌توانیم با کمک‌های خود، یک رسانه باشیم و عملاً دیگران را دعوت به کمک کنیم.

وی در خصوص اهمیت انفاق خاطرنشان کرد: یکی از آسیب‌هایی که ما را از انفاق دور می‌کند، بحث کمیت انفاق است، برخی از افراد به‌محض صحبت درباره کمک‌های مالی، بحث گرفتاری و نداری خویش را به میان کشیده و توفیق این کار خداپسندانه را از دست می‌دهند، اگرچه کمک‌های مالی هرچقدر فراوان باشد گره‌گشایی بیشتری انجام خواهد پذیرفت، اما مسأله کمیت نباید ما را از اصل انفاق بازدارد، بنابراین حتی اگر به‌اندازه یک قرص نان هم توانایی انفاق داریم نباید آن را بی‌ارزش تلقی کنیم، شاید همان یک قرص نان، اندوه یک مؤمن را برطرف کند.

تأثیر روحی انفاق در وجود ما

ابراهیمی با اشاره به تأثیر انفاق برای کسی که انفاق می‌کند اذعان کرد: قرآن می‌فرماید«ماأنفقتُم من شیء فهو یُخلِفُه» یعنی هر چیزی را انفاق کنید پاداش دارد، چه کم باشد چه زیاد، بنابراین کمک‌های ناچیز هم می‌تواند درجای خود مؤثر باشد، ضمن اینکه خود انفاق علاوه بر رفع مشکل افراد گرفتار، زمینه رشد روحی را برای انفاق کنندگان فراهم می‌کند، پس باید به تأثیر روحی این امر در وجود خودمان نیز توجه کنیم و بدانیم قبل از اینکه کمک ما به دست نیازمند برسد، تأثیر روحی این مسأله در وجود ما هویدا خواهد شد.

این پژوهشگر و کارشناس حوزه اخلاق ابراز داشت: یکی از شرایط مهم در مسأله انفاق، بحث پرهیز از منت‌گذاری است، خداوند تأکید فراوانی دارد، که به دنبال انفاق خود هیچ منتی بر فرد نیازمند نگذاریم، درآیات الهی، هم به انفاق آشکار و هم به انفاق مخفیانه دعوت شده‌ایم، «وانفقوا مما رزقناهم سرا و علانیة» و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم پنهان و آشکار انفاق می‌کنند.

انفاق علنی، تشویق دیگران است

وی با اشاره به لزوم حفظ آبروی مؤمن یادآور شد: اما منظور از آشکار بودن انفاق این نیست که آبروی مؤمن را ببریم، همین رزمایش همدلی و جمع‌آوری کمک برای نیازمندان نوعی انفاق آشکار است، پس اگرچه کمک‌کنندگان در این امر شناخته‌شده هستند، اما باید کمک شوندگان مخفی بمانند تا خدایی ناکرده آبروی آن‌ها خدشه‌دار نشود، یکی از مزایای انفاق علنی این است که موجب تشویق دیگران می‌شود و به سایرین الگو و سرمشق ارائه می‌کند.

ابراهیمی حس امنیت و آرامش را ارمغان انفاق دانسته و عنوان کرد: انفاق علاوه بر اینکه نیاز و خلاء مادی دیگران را پر می‌کند، نیاز به محبت دیدن و محبت نمودن انسان را نیز برطرف می‌کند، اینکه انسان گرفتار، حس کند که دیگران گرفتاری‌اش را می‌فهمند و برای کمک به او تلاش می‌کنند، احساس امنیت و آرامش را برای او به ارمغان می‌آورد، حس پذیرفته شدن و موردتوجه قرار گرفتن از سمت جامعه، او را به آرامش روانی می‌رساند.

فعال رسانه در پایان گفت: با توجه به اینکه زمینه ریا و خودنمایی در امر انفاق بسیار فراهم است، لذا پاک کردن نیات و توجه به خلوص در عمل، در امر انفاق بسیار مهم است، آری،  انسان مؤمن به‌واسطه ایمان خویش قادر است در جامعه موج مهربانی ایجاد کند و این مهربانی را در ماه مبارک رمضان تعمیق بخشد

https://www.farsnews.ir/isfahan/news/13990214000037/%D9%85%D9%87%D9%85-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%B5%D9%84-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D9%81%D8%A7%D9%82-%D8%AD%D9%81%D8%B8-%D8%A2%D8%A8%D8%B1%D9%88-%D8%A7%D8%B3%D8%AA–%D8%A7%D9%86%D9%81%D8%A7%D9%82-%D8%B9%D9%84%D9%86%DB%8C-%D8%B9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D8%AA%D8%B4%D9%88%DB%8C%D9%82-%D8%AF%DB%8C%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86

او نوجوان است. از اسمش پیداست. هنوز عقلش تا جوان شدن فاصله دارد. او مملوّ از احساس است، عجیب عطشی دارد برای اثبات خویش و چه کج فهمیم ما والدین که رفتارهای او را بچگانه و نوعی حماقت تلقی می کنیم.

نوجوان دلش نازک است، همچون کودک و دنیای خیالش مکدّر می‌شود وقتی برنجانیمش.

اکثر ما پدر و مادرها، درک درستی از شرایط روحی نوجوانان خود نداریم و هنگام مواجهه با خطاهای او، از همه چیز برای ایجاد خشونت در وجود خویش بهره می گیریم؛ غافل از اینکه فرزندان ما از پله‌های ساعات و دقایق عمر ما بالا می‌روند و به تعبیر دیگر ما جوانیمان را برای بزرگ شدن آنها خرج می‌کنیم؛ پس چه مغبون و شکست‌خورده خواهیم بود اگرهم جوانی خود را فدا کرده باشیم و هم فرصت جوانی را از فرزندانمان بگیریم.

مقصر اینکه نوجوانان ما با تمامی وزنه ی وقاحت،   قادرند وقار و بزرگی والدین خویش را مخدوش کنند، تنها خود نوجوانان نیستند بلکه عوامل متعددی دست به دست هم می دهند تا نوجوان ما اهل گریز گردد.

وزارت فرهنگ بار فرهنگ را به خوبی به دوش نمی کشد، در متن جامعه بی‌حیایی بیداد می‌کند، والدین گرفتار شده در تنگناهای اقتصادی دائماً به دنبال تکیه گاهی می گردند تا راحت‌تر جسارت به خرج دهند، جنبشی حسدآمیز در میان دختران و پسران برپاست، والدین بیش از بچه‌ها محتاج آموختن برخی از آدابند، نوجوانان ما زیر چرخ های تمدنی غیر اسلامی لِه می شوند، به احساسات پاک نوجوانان برچسب زده می شود و اینگونه خلع سلاح می گردند.

والدین در برخورد با نوجوانان خشونت ماموری را دارند که برای جلب مجرمی اقدام نموده است.

ما یاد نگرفته ایم که با صادقانه ترین لحن و با متانت تمام، به آهستگی خطاهای نوجوان را درگوشش نجوا کنیم.

آری بیش از این نمی شود گریخت باید به فکر نوجوانان و جوانان خویش باشیم.

اگر هر کدام از ما تصمیم بگیریم به اندازه یک سر سوزن در بهبود وضعیت اجتماعی کشورمان تاثیرگذار باشیم قطعا جامعه ای متفاوت و نوجوانانی دیگر خواهیم داشت.

https://www.hawzahnews.com/news/904235/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%86%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D9%87-%D8%A8%D8%A7-%D9%86%D9%88%D8%AC%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%B3%D8%B1-%D9%88-%DA%A9%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%AF

زهرا ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: دین مبین اسلام نسبت به تمام امور انسان حساسیت و دقت ویژه به خرج می‌دهد و برای مجموعه رفتارها و گفتارهای انسان برنامه‌ای مدون ارائه می‌کند.

وی با بیان اینکه آدمی به واسطه انسان بودنش ممکن است شرایطی را تجربه کند که از حیث جسمی و یا روحی دچار بیماری شود، بیان داشت: در آموزه‌های اسلام به ما سفارش شده است که از شخص بیمار مراقبت نمائید و او را به حال خود رها نکنید.

پرستاری در دین اسلام شامل خدمت رسانی به بیمار در هر جایگاه و مکانی است

مدیر گروه نویسندگی صریر وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان با توضیح در این ارتباط که در اصطلاحات روزمره به کمک‌ها و مراقبت‌های ما در برابر بیمار پرستاری گفته می‌شود و کسی که چنین خدماتی را ارائه می‌دهد پرستار است، تاکید کرد: اگرچه اصطلاح پرستار به طور خاص برای کسانی به کار می‌رود که در بیمارستان‌ها خدمت می‌کنند، اما آنچه در روایات در باب پرستار و پرستاری می‌خوانیم مربوط به همه افرادی است که به بیمار چه در منزل و چه بیمارستان خدمت می‌رسانند.

وی با اشاره به اینکه وجود بیماری خود به خود منجر به تضعیف روحیه بیمار می‌شود، گفت: بیمار ممکن است توان انجام برخی از کارهای شخصی خود را ازدست بدهد و همین مساله از حیث روحی او را دچار آسیب می‌کند، بنابراین دقت در این امر لازم است که پرستار، تنها با یک مشکل جسمی در وجود بیمار مواجه نیست؛ بلکه با کسی مواجه است که روحیه به شدت حساس و آسیب پذیری دارد بر این اساس باید در عملکرد خود دقت نماید.

اخلاق خوش و مدارا کردن با بدخلقی‌های بیمار

ابراهیمی ادامه داد: در واقع بیمار نیازمند حمایتی عاطفی است و بهترین حامی در این شرایط، پرستار است؛ وجود بیماری ممکن است منجر به کج خلقی و بی حوصله بودن بیمار شود، اما یک پرستار متعهد می‌تواند با اخلاق خوش و مدارا کردن با بدخلقی‌های بیمار، اجر خود را دو چندان نماید.

وی با اشاره به حدیثی از امام صادق (ع) مبنی بر اینکه «هر مسلمانی که به مسلمانی برخورد و او را شاد کند، خدای عز و جل را شاد کرده است»، تاکید کرد: گاهی برخی از پرستاران علاقه‌ای برای شنیدن صحبت‌های بیمار نشان نمی‌دهند در حالی که بیمار در آن شرایط به شدت نیازمند همدلی است؛ بنابراین یکی از کارهای مثبت در امر پرستاری، شنیدن حرف‌های بیمار است.

کارشناس مذهبی با اشاره به حدیثی از حضرت علی (ع) که می‌فرمایند «از بزرگواری است که انسان برای گوش سپردن به شکوه و ناله دردمند، صبر و تحمل داشته باشد»، تصریح کرد: برخی از پرستاران چه در منزل و چه بیمارستان به دلیل خستگی ممکن است چهره در هم بکشند و در برابر بیمار اخم نمایند در حالی که تبسم نمودن در برابر بیمار ضمن اینکه رضایت الهی را در پی دارد، در بهبود حال بیمار هم مؤثر است.

وی اضافه کرد: از دیگر نکاتی که در امر پرستاری باید به آن دقت نمود این است که شخص بیمار به دلیل ضعفی که در جسم خود می بیند خود را به خداوند نزدیک تر می‌داند و یک پرستار خوب می‌تواند از این پتانسیل بهره برده و در امر هدایت کردن او گام بردارد؛ می‌تواند با یادآوری لطف خدا و مهربانی آش و همچنین با متذکر شدن به نیاز انسان‌ها در همه حالات به خداوند و دعوت بیمار به شکرگزاری، باب معنویت را برای بیمار باز نماید.

پرهیز از صحبت‌هایی که بیمار را دچار ترس و استرس می‌کند

ابراهیمی دادن روحیه به بیمار و پرهیز از صحبت‌هایی که بیمار را دچار ترس و استرس می‌کند از دیگر بایدهای اخلاقی و رفتاری در امر پرستاری برشمرد و اظهار داشت: از پیامبر گرامی اسلام نقل شده است که فرمودند «هنگامی که بر بیمار وارد شدید، او را به زنده ماندن امیدوار کنید. این سخن، هرچند قضا را رد نمی‌کند، روح را شادمان می کند».

وی با بیان اینکه توجه به نیازهای بیمار و تلاش برای رفع آنها نیز از دیگر سفارش‌های دین مبین اسلام است، گفت: در احادیث داریم که کسی که برای رفع نیازهای بیماری تلاش کند، خواه آن نیاز برآورده شود یا نشود، همانند روزی که از مادر متولد شده است، از گناهان پاک می‌شود.

رازداری پرستار در ارتباط با بیمار

مدیر گروه نویسندگی صریر وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان با تاکید بر این مطلب که علاوه بر این یک پرستار متعهد می‌تواند به بیمار در انجام اعمال عبادی کمک کند، گفت: نکته آخر اینکه خواه ناخواه پرستار به واسطه ارتباطش با بیمار از کمیت و کیفیت بیماری خبردار است، اما در عین حال باید رازدار بوده و در جایی که لزومی به ذکر بیماری نیست، نسبت به بیماری شخص بیمار، پرده‌پوشی کند.

https://www.mehrnews.com/news/4945555/%D9%BE%D8%B1%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D9%88%D8%B1%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%AF%DB%8C%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82%DB%8C-%D9%88-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%DB%8C