بایدها و نبایدهای مهدوی یاوری
زهرا ابراهیمی در گفت وگوبا خبرنگار«حوزه» در اصفهان، پیرامون بحث مهدوی باور ی و مهدوی یاری در جامعه امروز اظهار کرد: از جمله اموری که در هویت بخشی به تشیع تاثیری عمیق دارد باور به مهدویت است، بدین معنا که شیعه به وجود حضرت مهدی (عج) اعتقاد داشته و بر این باور است که ایشان در غیبت بسر می برند، لذا انتظار برای ظهور حضرت و اعتقاد به عدالت ورزی ایشان بعد از ظهور از لوازم لاینفک این عقیده به حساب می آید.
وی بیان کرد: اعتقاد به مهدویت در آموزه های دینی بقدری حائز اهمیت است که در روایت آمده چنانچه کسی بدون شناخت امام زمان خود بمیرد به مرگ جاهلیت مرده است. ، روایت‌ها لزوم باورمندی به مهدویت و شناخت امام را ثابت می کند.
ابراهیمی خاطرنشان کرد: وقتی انسان نسبت به امری باورمند باشد، این باور و اعتقاد در جای جای زندگی آن شخص نمود پیدا می کند و افکار و رفتار و گفتار او را تحت تاثیر قرار می دهد، در واقع سبک زندگی انسان و نوع زیست او، ثمره ی باورها و اعتقادات اوست و این موضوع در جایی که با باورهای دینی روبرو هستیم پررنگ تر خواهد بود، باور به مهدویت منجر می شود که انسان خود را با الگوی علمی و عملی مواجه دانسته و متناسب با همان اسوه های معین شده در دین، عمل نماید.
وی بیان کرد: از جمله اموری که در اعتقاد به مهدویت نهفته است بحث انتظار است، انتظار همان چشم به راه بودن است که نتیجه ی آن در عقیده ی مهدوی، دگرگونی و تحولی عظیم و انقلابی درونی و بیرونی خواهد بود، در این دیدگاه انسان منتظر، همواره در انتظار تغییری اساسی در جهان است که این تغییر منجر به تشکیل حکومت عدل الهی می شود.
کارشناس مرکز ملی پاسخگوییتصریح کرد: همین امر باعث امید بیشتر شیعیان می گردد تا جایی که از شیعیان به عنوان امیدوارترین افراد یاد می کنند. ، بنابراین در نگاه تشیع، انتظار تنها یک واژه یا عملی نمادین نیست بلکه سبک خاصی از زندگی است که منجر می شود تا شیعیان به زمینه سازی ظهور پرداخته و در جهت تحقق ظهور گام بردارند.
* میوه ی انتظار در موضوع مهدویت چیزی جز امیدبخشی نیست
وی ابراز کرد: گام برداشتن در جهت تهذیب نفس از یک سو و پاکسازی جامعه از سوی دیگر در کنار عنصری به نام امید، می تواند تحولی عظیم قلمداد شود، لذا باید توجه کرد که اعتقاد به امر ظهور اگر چه نیکوست اما انتظار ظهور گامی بالاتر است چرا که نتیجه ی انتظار، تلاش در جهت ظهوربا محوریت زیست اخلاقی خواهد بود.
ابراهیمی عنوان کرد: امید موتور محرک انسان است، انسانی که اهل امید باشد با انگیزه ای مضاعف تلخی سختیها را برای رسیدن به شیرینی آسایش و آرامش تحمل می نماید و میوه ی انتظار در موضوع مهدویت چیزی جز امیدبخشی نیست، وقتی امید در زندگی جلوه گر شود و انسان بدین مرتبه برسد که هرآنچه انجام می دهد موثر است در نتیجه بی تفاوتی نسبت به مسئولیتها از بین رفته و شخص دغدغه مند می گردد، افسردگیها و خمودگی ها ناشی از زندگی بدون امید است، در حالی که شخص منتظر چون معتقد است کسی از راه خواهد رسید و طعم عدالت را به دنیا خواهد چشاند هرگز افسرده نمی شود.
وی اذعان کرد: ایمان به انتظار در ابعاد وجودی انسان اثر می گذارد، از حیث شناختی وقتی ما به ظهور حضرت مهدی(عج) معتقد باشیم یعنی به تحقق حکومت عدل معتقدیم و همین نگرش باعث پرورش تفکر مثبت نسبت به زندگی می شود و نگرش مثبت داشتن به زندگی چیزی جز نگرش امیدوارانه نیست، علاوه بر این مهدی باوری آرزوهای انسان را به سمت امید سوق می دهد چرا که انسان آرزومند تنها در ذهن خویش آرزویش را پرورش می دهد اما انسان امیدوار، به امور ذهنی، عینیت می بخشد.
* وقتی انسان به مهدی باوری رسید محبتش افزون می گردد
کارشناس مرکز ملی پاسخگویی عنوان کرد: از دیگر آثار اعتقاد به مهدویت تغییر سلوک انسان به سمت اراده حق تعالی می باشد، وقتی انسان به مهدی باوری رسید محبتش افزون می گردد و با افزایش محبت، تبعیت نیز دو چندان خواهد شد و وقتی انسان تابع شد به تعادل اخلاقی رهنمون می گردد.
وی افزود: انسان مهدوی به مدینه ی فاضله ای چشم دوخته است که رسیدن به آن از پل انتظار امکان پذیر است، او در امتداد این نگاه، حکومتی عادل را به تماشا می نشیند و همین امر منجر می شود که شیعه اهل آرمان گرایی و ایده ال گرایی باشد، آرمان گرایی منجر می شود که انسان به کم قانع نباشد و همین مساله در بعد فردی و اجتماعی نمود پیدا می کند، در بعد فردی، شخص به عمل کم خود قانع نخواهد شد و دائم در تلاش برای متخلق شدن به اخلاق الهی است و در بعد اجتماعی نیز به ظلم در اجتماع راضی نخواهد شد و دائم در صدد اصلاح جامعه گام بر می دارد.
ابراهیمی تاکید کرد: باور به مهدویت انسان را به اخلاق زمینه ساز رهنمون می گرداند و اخلاق زمینه ساز در چهار حیطه ی ارتباط انسان با خود، خدا، جامعه و جهان نمود پیدا می کند لذا این باور قابلیت تصحیح ارتباطهای انسان در ابعاد چهارگانه مذکور را دارا است، این باور در بعد ارتباط با خداوند می تواند انسان را به شناخت دقیق تر و عمیق تر از خداوند برساند تا جایی که اوخداوند را همواره حی و حاضر و ناظر بر خود ببیند و به امر لاموثر فی الوجود الا الله بیش از پیش اعتقاد پیدا کند.
وی ادامه داد: در حیطه ی ارتباط با خود، این باور انسان را از خودِ مادی به مرحله ای فراتر رسانده و او را در شناخت حقیقت وجودی خود و جایگاه خلیفه اللهی اش کمک می نماید، استعدادهای درونی او را شوفا کرده، آنها را به منصه ی ظهور می رساند و خودسازی و تهذیب و محاسبه نفس را به او می آموزد، در بعد ارتباط با دیگران نیز اخلاق زمینه ساز ظهور، انسان را به تعادل در اجتماع می کشاند، روابط او را با اجتماع تنظیم می کند و به حب و بغض های او جهت می دهد، معاشرت نیکو، صله رحم و بخشش مال از جمله آثار این ارتباط خواهد بود.
کارشناس مرکز ملی پاسخگویی اضافه کرد: این اعتقاد در حیطه ارتباط با جهان نیزمنجر می شود تا انسان نظام خلقت را نظامی هدفمند تلقی کرده و آن را از پوچی و عبث بودن مبرا بداند، به قوانین تکوینی این نظام معتقد بوده و آن را نعمت و تفضلی از ناحیه خداوند بشمار آورد و در یک کلام می توان گفت امور اخلاقی چون تعهد، مسئولیت پذیری، ایثار، ازخودگذشتگی، صبر، قیام در برابر ظلم، تلاش برای اصلاح فرد و اجتماع، دارابودن روحیه ی شهادت طلبی، امر به معروف و نهی از منکر، بهبود روابط انسانی، تبعیت از قوانین و تکیه بر صداقت و پرهیز از دروغ و نفاق در سایه این عقیده دارای اصالت می گردد.
