انچه از ما منتشر شد

چه حقارتی پست تر از این که بخواهیم بعد از شهادت سردار، پیشنهاد مذاکره دهیم
زهرا ابراهیمی؛ اگر چه تاریخ اسلام مملوِّ از شهادت ها و رشادت های انسان هایی الهی است،  اما شهادت بانویی عظیم القدر آن هم با پهلویی شکسته و فرزندی سقط شده، نشان از اوج وقاحت ظلم و نجابت مظلوم در برابر ظالم دارد؛ بانویی که پیامبراسلام برای اثبات عظمتش،  دست او را می بوسد و نامش را مادرِ  پدر می‌نهد.

بانویی که سیره اش سیره  علی(ع) و روشش روش محمد (ص) است،  نه صرفاً به این علت که علی(ع) همسر او و محمد(ص) پدرش است،  بلکه به این دلیل که او با تمام وجود تابع نبوت و امامت و ولایت است.

سیره  حضرت زهرا سلام الله علیها در ابعاد گوناگون قابل بررسی است، اما یکی از ابعاد مهم وجودی ایشان دشمن شناسی از یک سو و دشمن ستیزی از سوی دیگر است.

تشخیص و شناخت دشمن،  بخش کوچکی از جهاد است و بخش عظیم تر آن مقابله با دشمن و دشمن ستیزی است،  بدین معنا که علاوه بر تشخیص دقیق و عمیق،  به موقع نیز باید عمل کرد و دشمن را رسوا کرد.

حضرت زهرا سلام الله علیها با اَشکال و انحاء مختلف به رسوایی دشمن می پرداختند و از هر فرصتی برای افشاگری بهره می‌بردند .

تنها سه روز بعد از رحلت پیامبر(ص) خلافت غصب می‌شود، علی(ع) خانه نشین می شود و حضرت زهرا عزادار فقدان پدر.

گریه های حضرت زهرا سلام الله علیها در این مصیبت تا جایی ادامه می یابد  که مردم رو به علی(ع) کرده و معترض می‌شوند که علی به فاطمه بگو یا روز گریه کند یا شب.غافل از اینکه مرثیه سرایی حضرت نه فقط گریه از سر دلتنگی برای پیامبر و نه گریه  یک دختر در غم از دست دادن باباست،  بلکه این گریه، گریه ایست سیاسی که نتیجه ای جز افشاگری ندارد، حضرت زهرا سلام الله علیها گریه می‌کردند و با گریه  خویش به افشاگری نفاق های درونی می پرداختند.

آری سیره  حضرت،  سیره ی مبارزه با دشمن بود و این دشمن ستیزی تا زمان شهادت ادامه داشت.

چه آن زمان که در دفاع از ولایت خطبه خواندند و چه آن زمان که وصیت کردند تا شبانه غسل و کفن شوند و شبانه دفن گردند،  باز هم از این طریق به نوعی به افشاگری پرداختند و با این وصیت صدایِ نفاق حاکم بر زمان خویش را به گوش تاریخ رساندند. اصلاً دفاع ایشان از ولایت و شهیده بودن حضرت،  نشان از مبارز بودن ایشان داشت و مبارز جایی معنا دارد که دشمنی باشد و جهادی صورت پذیرد.

به یقین می توان گفت دیپلماسی حضرت در برابر دشمن،  از نوع عزت است چرا که هرگز از موضع دفاع از ولایت تغییر جهت نداده و همواره با افشای دشمن به خوار و خفیف کردن او پرداختند.

یکی دیگر از اموری که درسیره  حضرت زهرا سلام الله علیها قابل توجه است،  رونق بخشیدن به فرهنگ شهید و شهادت است، بعد از جنگ احد حضرت زهرا سلام الله علیها هر دوشنبه و پنجشنبه فاصله  مدینه تا احد را طی می کردند و با پای پیاده بر سر مزار شهدای احد رفته و آنجا به دعا و نماز مشغول می شدند و این چیزی جز بزرگداشت شهید و شهادت نیست.

تاریخ همواره تکرار می شود و اثبات این امر کار سختی نیست،  چرا که همواره حق و باطل در هم آمیخته و هر دو کنار هم روزگار سپری می کنند پس تا زمان،  زمان است حق و باطل هست و تا حق و باطل باشد این مبارزه نیز ادامه دارد.

مطابق با آنچه ذکر شد اگر بخواهیم تابع سیره حضرت زهرا سلام الله علیها باشیم هم باید دشمن شناس باشیم و هم دشمن ستیز و در عین حال شهید و شهادت نیز باید در نگاه ما از ارزشی عظیم برخوردار باشد.

دیپلماسی عزت،  به شهید و شهادت عزت می بخشد.در این تفکر شهید ارزشمند است و خون شهید عزت بخش.

اما آنجا که دیپلماسی ذلت و حقارت هویدا شود، ارزش شهید نیز کم رنگ می شود تا جایی که صاحبان چنین منشی بعد از شهادت سردار سلیمانی نیز همچنان به دنبال راهی برای مذاکره می گردند و چه حقارتی پست تر از این که بخواهیم بعد از شهادت سردار،پیشنهاد مذاکره دهیم  و ترامپ با گفتن نه مرسی!!! عزتمان را زیر سوال ببرد.

منطق ما منطق مقاومت است و در این منطق رفتار ذلیلانه جایی ندارد، سردار سلیمانی با شهادت خویش به جهان اسلام عزت می بخشد چرا که تابع سیره  اهل البیت است و در همین دوران دیگرانی نیز بزرگترین مولد حقارتند چرا که از ولایت دوری می کنند.

مگر نه اینکه قرآن می فرماید: کسانی که کافران را به جای مومنان دوست خود می‌گیرند آیا عزت و قدرت را نزد آنان می طلبند؟ یقیناً همه قدرت و عزت نزد خداست.

آری خداوند عزت را در میان خوبان به ودیعه نهاده است، اگرچه دیپلماسی التماس، عزت را در دستان کفتارها جستجو می‌کند

https://sahebnews.ir/990019

 

زهر ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار مهر، با بیان اینکه انسان موجودی متشکل از جسم و روح است و آسیبهای متعدد جسمی و روحی همواره در کمین او هستند، اظهار داشت: وجود بیماری ها، سلامت جسم و روح انسان را تهدید می نماید و بر انسان لازم و واجب است که درحفظ سلامت خویش کوشا باشد.

وی افزود: از طرفی نظام خلقت بر اساس سلسله علتهای مادی و معنوی اداره می شود بنابراین بیماری ها خودبه خود به وجود نمی آیند و بدون تلاش برای رفع آنها، مرتفع نمی شوند.

توجه به عوامل مادی و معنوی راهکار  اصلی مقابله با بیماری هاست

کارشناس اخلاق نمایندگی مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی اصفهان با بیان اینکه در نگاه اسلام آنچه می تواند راهکار مقابله با بیماری ها باشد توجه به عوامل مادی و معنوی است، تاکید کرد:. به عنوان مثال برای مقابله با ویروس کرونا توجه به دستورات بهداشتی و پزشکی و همچنین بهره بردن از عوامل پیشگیرانه و تقویت سیستم ایمنی بدن به شدت تاثیرگذاراست؛ این نوع دستورات در دایره ی سلسله امورمادی جای می گیرند و پزشکان به عنوان طبیبان جسم متولی توصیه و تذکر در این باب هستند.

وی ادامه داد: زمانی هم که توصیه هایی معنوی همچون خواندن دعا و یا دادن صدقه و توسل به ائمه، توسط برخی از بزرگان مطرح می شود به نوعی با هدف تکیه برسلسله علتهای معنوی گوشزد می گردد و بر این اساس بزرگان شریعت اسلام بر مبنای اصول دینی به مردم توصیه می کنند که برای مراقبت از خویش هم به دستورات بهداشتی و هم به تذکرات معنوی توجه نمایند.

یکی از حکمتهای بلا و گرفتاری، آزمایش انسان است/بشارت به استقامت کنندگان

ابراهیمی با تاکید بر اینکه ازجمله دستورات مهم معنوی توصیه به صبر است، ابرداز داشت: یکی از حکمتهای بلا و گرفتاری، آزمایش انسان است و قرآن در این زمینه ما را به صبر دعوت کرده است و می فرماید که «قطعاً همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، و کاهش در مالها و جانها و میوه ها، آزمایش می کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان!».

وی اضافه کرد: علاوه بر این خواندن آیات ۵۱ سوره ی توبه، ۱۰۷ سوره ی یونس، آیه ی ۶ سوره ی هود، آیه ی ۶۰ سوره ی عنکبوت، آیه ی ۲ سوره ی فاطر و آیه ی ۳۸ سوره ی زمر طبق روایتی از حضرت علی علیه السلام در هنگام بلا و گرفتاری بسیار موثر است.

ملتهب شدن فضای مجازی منجر به ترس اکثر مردم شده

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی  به سوالات دینی با اشاره به فراگیر شدن ترس از بیماری کرونا در جامعه تصریح کرد: نکته مهم در باب ویروس کرونا این است که ملتهب شدن فضای مجازی منجر به ترس اکثر مردم شده و درواقع اگرچه در گذشته هم بیماری های خطرناکی وجود داشته اما پیشرفت تکنولوژی در جهان امروز ترس را هم به بیماری اضافه کرده است.

وی اضاف کرد: مردم نامسلمان ووهان چین از پنجره ها با هم حرف می زدند و به هم قوت قلب می‌دادند و همدیگر را به آرامش دعوت می کردند ما جای تاسف دارد اگر مردم مسلمان ایران تنها به ترساندن یکدیگر مشغول باشند چراکه این گونه رفتارها برازنده ی یک مسلمان حقیقی نیست.

اعتیاد به فضای مجازی عادت مردم ما شده است

ابراهیمی با تاکید بر این نکته که اعتیاد به فضای مجازی و بدتر از آن اعتیاد به خواندن خبرهای بد، عادت مردم ما شده است، اظهار داشت: همین مساله باعث شده تا مردم در شرایط فعلی از حیث روحی دچار ترس شَدید از بیماری شوند تا جایی که با خواندن علائم ویروس کرونا، گویا افراد، ناخواسته برخی از علائم را در وجود خود حس می کنند.

وی با اشاره به اینکه فرصت دادن به خودنمایی اخبار منفی، نتیجه ای جز یاس و عدم کارایی ندارد، تاکید کرد: توصیه می شود که ازفضای مجازی در حد اعتدال بهره گرفت و به استقبال خبرهای بد هم نرفت؛ البته این حرف به معنی سهل انگاری و عدم توجه به توصیه ها ویا ساده انگاشتن نقش این ویروس نیست.

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی  به سوالات دینی با بیان اینکه اگرچه شدت شیوع ویروس کرونا زیاد است اما به شدت مرگبارنیست، گفت: از سویی راههای پیشگیری از آن هم بسته نیست و ما می توانیم با حفظ آرامش خویش سلامت جسم و روح خود را تامین نماییم؛ بنابراین هرخطری را باید به اندازه ی خودشنه کوچکتر و نه بزرگتر دید.

جامعه  ما در مواجهه با شرایط سخت دارای بحران مدیریت نیست

وی با عنوان این مطلب که متاسفانه جامعه  ما در مواجهه  با شرایط سخت از جهات متعدد دارای از بحران مدیریت و عدم اطلاع رسانی دقیق و به موقع گرفته تا نحوه ی برخورد مردم با مشکلات دارای اشکال است، ابراز داشت: چندین برابر شدن هزینه ی ماسک، ترساندن یکدیگر، اشاعه ی شایعات، آمار غلط، استمرار پروازها به چین بعد از پیدا شدن این ویروس، تمسخر و کوچک نمایی از طریق جوک ساختن، بزرگ نمایی و افراط، مهندسی غلط افکار عمومی توسط برخی رسانه ها، اعلام افکار متنافض از منابع رسمی، بلا تکلیف بودن وضعیت تعطیلی مدارس و دانشگاه ها ازجمله ی این آسیبهاست که ما و مسئولان هر دو در ایجاد آنها سهیم هستیم.

ابراهمیمی تاکید کرد: مسئولین بی مسئولیت از خود ما هستند و از سیاره ای دیگر به زمین نیامده اند، بنابراین این ما هستیم که برخود ظلم می کنیم وبا بی توجهی به مسئولیت خویش، کار را برای دیگران سخت می نماییم چرا که جامعه همچون دومینویی می ماند که رفتارها بر یکدیگر اثرگذار است.

اعتراض ها همواره بخشی غیر قابل تفکیک از جوامعند. در هر جامعه‌ ای خواه ناخواه نسبت به تصمیمات تصمیم ‌گیرندگان، مخالفان و معترضانی (فارغ از کمیت و کیفیت اعتراض) وجود داشته و دارد. بنابراین نه اعتراض، مختص جامعه ی ماست و نه مخالف بودن نسبت به برخی مواضع لزوماً به معنای مخالفت با کل سیستم است. اما چه می شود که اعتراض در جامعه ی دینی سر از خشونت در می آورد!؟ با وجودی که دینداری باید مانعی در برابر برخی از رفتارها باشد اما چرا همواره شاهد رفتارهای ناشایست هستیم!؟

هر جامعه‌ای برای تأمین امنیت و آرامش خود نیازمند خطوط قرمز است. دارا بودن خط قرمزها برای جوامع،  آنها را از گرفتار شدن در قانون جنگل مصون می‌دارد. علاوه بر این، هر جامعه ای متناسب با هویت خود منبعی برای تعیین خط قرمزهایش دارد.

آنچه خط قرمزها را در جامعه ی اسلامی ما معین و مشخص کرده، اخلاق، دین و قانون است.

این سه فاکتور اصلی در جامعه ی ما نقش مهمی در ترسیم خط قرمزها دارند. وقتی جامعه ی ما دچار خشونت گردد، نشان از این دارد که تعهد به دین،  اخلاق و قانون کمرنگ شده است. گویا سست شدن پایه‌های اصلی،  منجر به رد کردن خط قرمزها می‌شود.

با دقت به نقش دین،  اخلاق و قانون،  به خوبی در می یابیم که از بین این سه معیار، گرایش به اخلاق، فطری ترین ویژگی انسان است و اگر انسان گرایش به دین و آموزه های اسلام نیز دارد به دلیل گرایش فطری است که به اخلاق دارد؛ چراکه دین در خدمت اخلاق است.

گویا اخلاق در بین هر سه عامل ذکر شده،  از قدرت بالاتری برخوردار است و قانون و دین هر دو، اخلاق را منضبط تر می نمایند؛ اما در عین حال اخلاق خود نیز تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار می‌گیرد و کمیت و کیفیت آن قابل تغییر است.

از جمله اموری که می‌تواند در پررنگ شدن و یا کم رنگ شدن اخلاق در جامعه اثر گذارد دینداری است. هر چقدر توجه انسان به آموزه‌های دین بیشتر شود انسان اخلاقی تر عمل خواهد کرد و اتفاقاً قانونمندتر هم خواهد شد و هرچقدر افرادی که اهل دین هستند از توجه به آموزه‌های دین فاصله بگیرند به همان نسبت هم خود بی اخلاق تر می شوند و هم دیگران را از دین گریزان کرده و زمینه ی بی اخلاقی آنها را هم فراهم می آورند.

گویا اخلاق موتور محرکیست برای عمل به دین و عمل کردن به آموزه‌های دین نیز می تواند اخلاق را بهتر و یا بدتر نماید.

حال اگر در جامعه ای از دین استفاده ابزاری شود و عقربه ی آموزه هایش در جهت مصالح شخصی دچار چرخش گردند اخلاق در آن جامعه رنگ می بازد. به نظر می‌رسد بهره بردن از دین در جهت تأمین مصالح شخصی توسط برخی از افراد اثرگذار در جامعه منجر به بی اخلاقی و یا کم اخلاقی سایر افراد می گردد.

در واقع تضعیف پایه های دین در جامعه به واسطه ی مدعیان دینداری باعث تضعیف پایه های اخلاق نیز می گردد و آن را دچار تزلزل می کند.

اگرچه هر از گاهی اعتراض‌های خشونت‌آمیز اتفاق می‌افتد و به قول معروف فتنه در نطفه خفه می شود، اما باید به بررسی دقیق ریشه این فتنه ها پرداخت. قطعا آسیب دیدن از ناحیه دشمنان داخلی و خارجی مورد قبول ماست و نقش بیگانگان و تبلیغات آنها را نادیده نمی گیریم؛ اما خشونت ها، منهای نقش دشمنان داخلی و خارجی، خودش می تواند نشان از حرکت یک جامعه به سمت بی اخلاقی باشد که دلیل آن عملکرد مدعیان دینداری است.

اگرچه توجه به وجود دشمنان داخلی و خارجی مهم است؛ اما مهمتر از آن چرایی تحت تاثیر قرار گرفتن مردم از دشمنان داخلی و خارجی است. شاید اگر دینداری با ظرافت هرچه تمام تر از سوی صاحبان دین به منصه ی ظهور می نشست شاهد این حجم از بی اخلاقی و خشونت نبودیم.

https://www.hawzahnews.com/news/877267/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%A8%D8%B1-%D8%AE%D8%B4%D9%88%D9%86%D8%AA-%D9%88-%D8%A8%DB%8C-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82%DB%8C-%D8%A7%D8%AE%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D9%82%D8%B5%D8%B1-%DA%A9%DB%8C%D8%B3%D8%AA

کافی است به اطرافمان نگاه کنیم و نه حتی با دقت، بلکه اگر تیزبین هم نباشیم، باز نمی‌توانیم بُروز تغییرات گسترده و عمیق را نادیده بگیریم، آری شیوه زندگی تغییر کرده و ما همچنان تحت تأثیر این تغییرات روزگار می‌گذرانیم.

روشی جدید که دیگران لایف استایلش می‌نامند و ما از آن با عنوان سبک زندگی یاد می‌کنیم. از دنیای غرب سبکی جدید به جهان ارائه می‌شود که انسان در آن، رأس همه امور قرار گرفته است، گویا انسان پادشاه جهان شده و حالا بخشیدن حس پادشاهانه به انسان در مکتبی به نام اومانیسم یا انسان‌محوری پای صنعت مد را هم به میان کشیده است.

هدف صنعت مد ایجاد حالت شادابی و نشاط و وقار و ابهت است، این صنعت قرار است آدم‌ها را از طریق مدها از یکدیگر متمایز کند، وجه تمایز و تفاوت انسان‌ها در این صنعت تنها انتخاب‌های بروز آن‌هاست و نه عقل، ارزش‌ها و فضیلت‌های اخلاقی.

 جوان ایرانی به دنبال هویت می‌گردد و صنعت مد خیلی دقیق و عمیق و قبل‌تر از همه ما به این خواسته او پاسخ مثبت می‌دهد، او هر آنچه را که خود صلاح بداند به‌عنوان مصادیق انتخابی در اختیار جوان قرار می‌دهد.

موسیقی‌های جدید، خواننده‌های جدید، لباس‌های متنوع، مدل‌های متفاوت آرایش و پوشش و … حالا جوان ایرانی با انتخاب هر کدام از این مصادیق خودش را متمایز از دیگران می‌بیند چراکه او اهل مد شده و مدها این‌گونه نیازش را پاسخ می‌دهند.

وقتی بعد از مدت کوتاهی سرش را می‌چرخاند به هر طرف که نگاه می‌کند می‌بیند دیگران هم مثل او شده‌اند، آن‌ها هم به نیت متمایز شدن تابع همان مدها بوده‌اند و حالا دیگر همه شبیه هم‌اند. دوباره سر و کله احساس نیاز برای متمایز بودن پیدا می‌شود.

اینجاست که تقاضا برای دریافت مدهای جدیدتر بالا رفته و خواه ناخواه عرضه نیز افزون می‌گردد و نظام سرمایه‌داری چه خوب اوضاع را مدیریت می‌کند. او با تبلیغ‌های تجاری‌اش مدهای جدیدتر را وارد بازار می‌کند.

حالا جوان ما در حال تجربه کردن هویت‌های کاذبی است که به همت مدگرایی نصیبش شده است، هویت‌هایی آنی، لحظه‌ای، ناپایدار و کوتاه‌مدت که نتیجه‌اش چیزی جز بحران هویت و تلون شخصیت نیست. صنعت مد قرار بود نشاط را برای جامعه به ارمغان بیاورد اما حالا همین مد عاملی شد برای بحران هویت و به دنبال آن افسردگی و رنجی تازه‌تر.

طبق این نسخه‌ای که غربی‌ها برای ما پیچیده‌اند راه رهایی از رنج در پناه آوردن به مدهای جدیدتر خلاصه می‌شود. حالا دوباره استفاده از مدل‌های جدیدتر و تجربه هویتی تازه‌تر و این چرخه بارها و بارها تکرار می‌گردد. چرخه‌ای که ریشه‌اش به قبل از جنگ جهانی دوم برمی‌گردد همان زمانی که سردمداران ثروت و قدرت برای رفع رکود اقتصادی خود، نقشه‌ها کشیدند.

جوان امروز خودش را وامدار صنعت مد می‌داند، گویا مدگرایی به او حق انتخاب داده و آزادی‌اش را تأمین نموده است، در صنعت مد همه آزادند هر چه را که دوست دارند انتخاب کنند، هر چه که دوست دارند بخورند یا بپوشند، به هر شکلی که دوست دارند آرایش کنند و به موسیقی دلخواهشان گوش دهند.

تبلیغات تجاری نیز این آزادی را فریاد می‌کشد. اما حقیقتاً در این صنعت آدم‌ها در چه چیزی آزادند؟ آری آنچه کارخانه‌ها برایشان تولید می‌کنند، اینجا آزادی تنها وقتی معنا دارد که ما مصرف‌کننده باشیم. مصرف کننده کالاهایی که از کارخانه‌ها می‌آید بنابراین چنین انسانی به همان اندازه که در انتخاب مد آزاد است به همان اندازه نیز در بند است.

اگرچه صنعت مد ما را در انتخاب مصادیق آزاد می‌گذارد و گزینه‌های زیادی را برای انتخاب در اختیارمان قرار می‌دهد اما سؤال اصلی اینجاست که چه کسی آن‌ها را به‌ عنوان گزینه‌های انتخابی، انتخاب کرده است؟ چه کسی این مصادیق را به‌عنوان فاکتورهای قابل ارائه، ارائه کرده است. متأسفانه ما عاشق صنعتی شده‌ایم که نقشه حذفمان را لا به لای عاشقانه‌هایش می‌کشد

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، متکدیان چه از نوع سنتی و قدیمی و چه آنها که با روش‌های جدید و همگام با پیشرفت تکنولوژی گدایی می‌کنند دارای یک وجه اشتراک هستند و آن اعلام نیازمندی است. حال ممکن است حقیقتا نیازمند باشند و یا به دروغ تظاهر به نیازمندی کنند.

البته اگرچه فقر و نیاز مالی، برخی از متکدیان را مجاب به گدایی می‌کند؛  اما گاهی برخی از افراد بدون نیاز واقعی دست به گدایی می‌زنند و چون به شکل ناشناس در شهرهای دیگر گدایی کرده و پول‌های هنگفتی ازاین راه به جیب می‌زنند بر استمرار این کار اصرار دارند.

حال باید دید از نگاه دین، وظیفه ما در برابر متکدیان چیست؟ زهرا ابراهیمی کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در اصفهان می‌گوید: بخشش‌های مالی به دیگران از آموزه‌های مهم اسلام است. دین مبین اسلام، انفاق به دیگران را امری اثرگذار در سلامت جامعه دانسته و تاکید بر رفع نیازهای مادی یکدیگر را از دستورات مهم اخلاقی_اجتماعی خود معرفی کرده است. البته برای بخشش نیز شرایط و ضوابطی در نظر گرفته شده که اگر این شرایط رعایت شود تعداد متکدیان نیز در سطح جامعه کمتر و کمتر خواهد شد.

وی ادامه می‌دهد: ازجمله توصیه‌های اسلام برای بخشش، توجه به نزدیکان و افراد فامیل و دوستان و آشنایان است. اگر هرکس خود را نسبت به وضعیت بد مالی اطرافیان خویش موظف بداند و افراد فامیل را در اولویت قرار داده و کمی از نیازهای مالی آنها را برطرف سازد روزانه شاهد این حجم از متکدیان در سطح جامعه نخواهیم بود.

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی بیان می‌کند: از دیگر ضوابطی که برای بخشش مطرح می‌شود این است که انفاق‌ها بهتر است مخفیانه و دور از چشم دیگران و با رعایت احترام و شأن افراد انجام گیرد، این در حالی است که کمک به متکدیان علنا و مقابل چشم همه و بعضا به دلیل اصرار و التماس‌های فراوان انجام می‌پذیرد و موجبات خدشه‌دار شدن کرامت انسانی آنها را فراهم می کند.

«خداوند در قرآن در رابطه با بخشش به دیگران می‌فرماید:  إِنْ تُبْدُوا الصَّدَقَاتِ فَنِعِمَّا هِیَ ۖ وَإِنْ تُخْفُوهَا وَتُؤْتُوهَا الْفُقَرَاءَ فَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ؛ اگر (به مستحقان) آشکارا صدقه دهید کاری نیکوست، لیکن اگر در پنهانی به فقیران (آبرومند) رسانید برای شما نیکوتر است (1)»

ابراهیمی با اشاره به این آیه از قرآن کریم می‌گوید: نکته دیگر در رابطه با متکدیان این است که اکثراً از سلامت جسمی برخوردارند و توان کار کردن دارند بنابراین کمک ما به آنها تنها موجب تن پروری بیشتر آنها شده و آنها را بی مسئولیت‌تر خواهد کرد.

وی ادامه می‌دهد: در دین اسلام همانگونه که گدایی کردن مذموم شمرده شده، گداپروری نیز امری مذموم است، چرا که نتایج مفیدی برای اجتماع نخواهد داشت. اگرچه وضعیت شغل در کشور ما وضعیتی نابسامان است اما وقتی شخص از عزت نفس بالایی برخوردار باشد حاضر است به کار زیاد و درآمد کم هم رضایت دهد اما هرگز دست نیاز به سمت مردم دراز نکند.

در آیه 273 سوره مبارکه بقره آمده است: «لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِی الْأَرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیمَاهُمْ لَا یَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ؛ ((این صدقات‏) براى آن (دسته از) نیازمندانى است که در راه خدا فرومانده‏‌اند، و نمى‏‌توانند (براى تأمین هزینه زندگى‏) در زمین سفر کنند. از شدت خویشتنداری، فرد بی اطلاع، آنان را توانگر می‌پندارد. آنها را از سیمایشان مى‌شناسى‏. با اصرار، (چیزى‏) از مردم نمى‏‌خواهند. و هر مالى (به آنان‏) انفاق کنید، قطعاً خدا از آن آگاه است».(2)

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی با اشاره به این آیه بیان می‌کند: در واقع این آیات نیز بیانگر این امر است که صدقات باید به افرادی داده شود که خودشان با اصرار از مردم درخواستی ندارند و به قول معروف صورتشان را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند. پس بهتر است صدقات را به کسانی بدهیم که آبرومندند و حاضر نیستند دست به گدایی بزنند. اگرچه کمک کردن به هردرخواست کننده‌ای ارزشمند است اما به دلیل محدودیت مالی از یک طرف و دوری از گداپروری از سوی دیگر باید اولاً اولویت را به نزدیکان و خویشاوندان دهیم و ثانیاً از طریق موسسات معتبری که عهده دار این امر هستند کمکی منطقی ارائه دهیم تا کمک‌های مالی به دست صاحب واقعی‌اش برسد.

وی تصریح می‌کند: متکدیانی که در کوچه و خیابان گدایی می‌کنند را می‌توان به چند گروه تقسیم نمود. برخی از آنها افرادی هستند که به صورت گروهی و تحت نظارت باندهای خاصی به کار گدایی مشغولند. اکثر این افراد از سلامت کامل جسمی برخوردارند و  روزها و ماه‌ها در مکان‌هایی معین به صورت چرخشی گدایی می‌کنند. در مواجهه با این افراد بهتر است از کمک مالی اجتناب نموده و پول خود را به این افراد ندهیم،  چرا که این کار موجب گداپروری در جامعه می‌شود.

در این راستا می‌تواند به حدیثی نبوی اشاره کرد. الإمام الباقر (ع): قال رسول اللَّه (ص): لا تحلّ‏ الصّدقة لغنیّ‏، و لا لذى مرّة سویّ، و لا لمحترف، و لا لقویّ. قلنا: ما معنى هذا؟ قال: لا یحلّ له أن یأخذها و هو یقدر على أن یکفّ نفسه عنها». امام باقر(ع) می‌فرمایند: پیامبر خدا (ص) فرمودند: صدقه دادن به ثروتمند روا نیست، همچنین به نیرومند تندرست، صاحب حرفه، و به انسان قادر بر کار. اصحاب پرسیدند: مقصود از این سخن چیست؟ فرمود: بر کسى که مى‌‏تواند از گرفتن صدقه خوددارى کند، گرفتن آن حلال نیست.(3)

ابراهیمی با ذکر این حدیث ادامه می‌دهد: عده‌ای از گدایان نیز وابسته به گروه خاصی نیستند و به شکل انفرادی کار می‌کنند. آنها نیز اگرچه نیازمندند اما از توانایی جسمی برخوردارند و می‌توانند مشغول کار شوند، بنابراین به این گروه نیز نباید کمک کرد. اما برخی از متکدیان از سلامت جسمی برخوردار نیستند و این معلولیت را می‌توان به شکل واضح در وجود آنها مشاهده کرد (به شرطی که تظاهر به نقص عضو نباشد) با توجه به مشکلات جسمی که اینگونه افراد دارند کمک کردن به آنها مانعی ندارد. البته بهتر است این نوع کمک‌ها نیز از طریق موسسات معتبر و خیریه‌ها انجام پذیرد.

وی با بیان اینکه علاوه بر این پیرامون ما افراد زیادی وجود دارند که از طریق تلاش و کوشش در پی کسب روزی حلال هستند اما همواره نیازمندند و به اصطلاح دخلشان به خرجشان نمی‌خورد، می‌گوید: کمک‌های مالی به اینگونه افراد بسیار ارزشمند است.

خداوند در قرآن کریم بر این نوع کمک‌ها صحه گذاشته و می‌فرماید: «وَ فی‏ أَمْوالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ»؛ و در اموالشان براى سائل و محروم حقى بود.(4)

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی می‌گوید: اگر حقیقتا نیازمندی افراد درخواست کننده برای ما روشن است می‌توانیم به آنها کمک کنیم و اگر در این مساله شک داریم بهتر است کمک خود را از طرق دیگر به انجام رسانیم. در عین حال همه ما باید در برخورد خود با متکدیان دقت لازم را بخرج دهیم و در برابر کسانی که قصد کمک کردن به آنها را نداریم نیز از رفتارهای به دور از احترام بپرهیزیم و با شیوه‌ای محترمانه جواب منفی دهیم چرا که خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَر»؛ و سؤال کننده را از خود مران(5)

به گزارش تسنیم، در نگاه اسلام صرف نیاز داشتن مجوزی برای درخواست کردن نیست و انسان به خودنگهداری و حفظ عزت نفس دعوت شده است. از طرفی طرد سائل مذموم است اما این بدان معنا نیست که به طور مطلق باید به تمام درخواست کنندگان پاسخ مثبت داد. در برخی روایات آمده که  وقتی درخواست کننده‌ای به معصوم علیه السلام مراجعه می‌کرد ایشان او را به کارکردن و تجارت سفارش می‌کردند. اینگونه روایات به ما می‌آموزد که نه به طور مطلق و به هر کسی کمک کردن رواست و نه به طور مطلق دست رد زدن به سینه دیگران سزاوار است بلکه باید متناسب با شرایط به بررسی موضوع پرداخت و به کمک‌ها جهتی منطقی بخشید.

پی نوشت ها:

1.سوره بقره/ 271

2.سوره بقره/273

3.حر عاملی، وسائل الشیعة، ج ‏9، ص 233، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1409ق

4.سوره ذاریات/ 19

5.سوره ضحی/10

https://www.tasnimnews.com/fa/news/1398/10/07/2168980/%D8%A7%D8%B5%D9%81%D9%87%D8%A7%D9%86-%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%A8%D9%87-%D9%BE%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%AA%DA%A9%D8%AF%DB%8C-%DA%AF%D8%B1%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D9%88%D8%A7%D8%AC%D9%87-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D8%AA%DA%A9%D8%AF%DB%8C%D8%A7%D9%86-%DA%86%D9%87-%D8%A8%D8%B1%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%DB%8C%D8%AF-%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA